Podobno moja wolność jest więcej warta od mojej wypłaty. A jednak wybieram wypłatę i  jak dziewięćdziesiąt dziewięć procent innych ludzi zgadzam się na to wszystko, co oddala mnie od życia, mojego życia.

Za to mam kalendarz skrzętnie wypełniony zadaniami, które odhaczam z lubością, regularne wpływy na konto i przeglądając się w lustrze dopieprzam się do siebie za maleńkie fałdki tłuszczu, które upodobały sobie mój brzuch. 

Nocami zamartwiam się tym, że jeden fiut porównał mnie do pasożyta i gnidy, cicho popłakuję, zamiast przypomnieć sobie, że mam środkowy palec i powinnam mu go pokazać.

Jestem kobietą, która może wybierać i najczęściej nie korzystam z tej opcji. Biorę to, co do mnie przychodzi, chociaż jest to za duże albo za małe albo zwyczajnie mi w tym nie do twarzy. 

Jak siostry Kopciuszka chodzę w przyciasnych pantofelkach i jeden raz o mało co nie ucięłam sobie małego palca dla jednego faceta, tak bardzo chciałam mu się spodobać.